Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ....

Η ιστορία της ΠΑΣΠ ταυτίζεται με την πορεία του αριστερού προοδευτικού φοιτητικού κινήματος που έκανε την εμφάνισή του κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο αρχικά με την ονομασία ‘Φίλοι Ανδρέα Παπανδρέου’ (Νοέμβρης 1974) και λίγο αργότερα, το 1975 με την εξέλιξή της σε Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη (Π.Α.Σ.Π.) θέτοντας τις βάσεις για την αμφισβήτηση κάθε συντηρητικής πρακτικής και δίνοντας το έναυσμα για την αλλαγή προς τη δημοκρατική λειτουργία των πανεπιστημίων.
Η Παράταξη μας πρωταγωνιστεί μέχρι σήμερα στις φοιτητικές διεκδικήσεις ,πιστή στις αρχές της δημόσιας δωρεάν παιδείας και της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια. Η αριστερή της πολιτική οδήγησε τον Κ. Καραμανλή να την αποκαλέσει ‘Αριστερά της Αριστεράς’. Ο κύριος ιδεολογικός της άξονας παραμένει η ενδυνάμωση της λαϊκής κυριαρχίας και η σφυρηλάτηση της αλληλεγγύης μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια.
Η ΠΑΣΠ μπήκε στη δεκαετία του΄80 προκαλώντας τη ριζοσπαστικότερη θεσμική και ουσιαστική αλλαγή στα ΑΕΙ. Οι προτάσεις της για δημοκρατική μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση αποτέλεσαν τη βάση του Ν. 1268/82, ο οποίος κατοχύρωνε την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση και τα όργανα συνδιοίκησης του πανεπιστημίου. Μόνη εναντίον όλων, έχοντας μαζί της τη μεγάλη μάζα των φοιτητών, στήριξε σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του΄80 τη δημοκρατία στα ΑΕΙ. Μάλιστα όταν το 1992 η κυβέρνηση της δεξιάς με το ‘νόμο Σουφλιά’ προσπάθησε να ακυρώσει τις προηγούμενες κατακτήσεις των φοιτητών, η ΠΑΣΠ, έχοντας συγκροτήσει γύρω της ένα ευρύτερο αριστερό δημοκρατικό πόλο, έδωσε και αυτή τη μάχη με επιτυχία. Αποδεικνύοντας την πολιτική της αυτοτέλειας στην πράξη, δε διστάζει να αντιδράσει τόσο στις προωθούμενες το 1995 σκέψεις περί βιβλιοκάρτας όσο και ενάντια σε εκείνες τις διατάξεις του νόμου Αρσένη που έθεταν σε κίνδυνο το δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Τέλος συμμετείχε ενεργά στις καταλήψεις του Μαΐου-Ιουνίου 2006 ενάντια στη αναθεώρηση του άρθρου 16 και στο νέο νόμο-πλαίσιο. Η ΠΑΣΠ θα συνεχίσει να αγωνίζεται και να διεκδικεί, αποδεικνύοντας στην πράξη πως το φοιτητικό κίνημα και η δίψα για αλλαγή του νέου παραμένει μαχητικά και παρεμβατικά στην πρώτη γραμμή.